Onbeşinci asır halk şairlerinden. Doğum ve ölüm yılı kesin olarak bilinmemekle birlikte, 14. yüzyılın ikinci yarısında doğduğu tahmin edilmektedir. Asıl adı Alaeddin Gaybi’dir ve Alaiye (Alanya) beyinin oğludur. Abdal Musa’nın yanında bir müddet kalıp ve onun isteği üzerine yanına kırk dervişi alıp Mısır’a gittiği, orada bir tekke kurduğu, Mısır’da dervişleriyle birlikte tarikatını yaymaya çalıştığı söylenirse de ölümüne kadar burada kalıp kalmadığı bilinememektedir. Fakat şiirlerden Edirne’ye Sofya’ya, Filibe ve Hicaz’a gittiği anlaşılmaktadır. 1444 yılında öldüğü zaman Mısır’daydı ve vasiyeti üzerine tekkesinin yanındaki bir mağaraya gömüldü.

Kaygusuz’un coşkun, içten ve bazan da alaycı bir dili vardır. Şiirlerinde samimi bir anlatımdan birden bire alaycı bir dile veya tekerlemeye geçmekte, normal hayatta olağan görebileceğimiz bazı hareketleri alaya almakta, hicvetmektedir. Bazı şiirleri ise ilahi ve nutuk tarzındadır. Akıl, gönül, nefs, mürşit gibi tasavvufun çeşitli meselelerini heyecanlı bir üslupla anlatır. Fakat daha çok didaktik bir muhteva hakimdir. Kaygusuz’un nesirleri, nazmına göre daha ağır basar. Mesnevilerinde lirizmin zirvesine ulaşır. Canlı ve daha çok masal şeklinde olan bu nesirlerinde, anlatımda zorlamaya gidilmeden tatlı seciler görülür.

Ayrıca anlatıma renk katan tekerlemeleri de göz önüne almak gerekir. Kısa ve sade cümlelerle hayal aleminde gördüklerini, bir masal şeklinde anlatmıştır.

ESERLERİ:
Başlıca eserleri, manzum, mensur ve manzum-mensur karışık olmak üzere başlıca üç grupta toplanır.

Manzum eserleri:
Divan, Gülistan, Mesnevi-i Bab-ı Kaygusuz, Gevhername, Minbername.

Mensur eserleri:
Budalaname, Kitab-ı Miglate, Vücudname.

Manzum-mensur karışık:
Sarayname, Dilguşa.